เขียนโดย lpkfc
|
19 ก.พ. 2011 23:07น. |

ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์
เมื่อพูดถึงความซื่อสัตย์ ความไว้วางใจ ถ้าเราขาดสิ่งนี้ไปจะหาความสุขยากมาก เช่น สามีภรรยาไม่ไว้วางใจกัน ระแวงกันหมด นอนอยู่ก็ระแวงว่า ใต้เตียงจะมีมีดโกนหรือเปล่า นึกสภาพแล้วหวาดเสียวนะโยม
เจ้านายลูกน้องถ้าไม่ไว้วางใจ จะทำอะไรมันก็กังวลไปหมด คนมักจะติดกับคำว่า เขาว่ามา....โยมลองทบทวนดูแล้วกันว่า ระหว่างเขา กับหูอะไรมันก่อนก่อนกัน หูย่อมติดในขณะที่เกิดเลยใช่ไหม ดังนั้นอย่างเพิ่งเชื่อว่าเขาพูดมา เราต้องได้ยินกับหู ได้ดูกับตา ให้ใคร่ครวญด้วยสมอง ได้พิจารณาด้วยปัญญาแล้วค่อยตัดสินคน ๆ นั้นว่า ดีหรือเลว
เอาละโยมลองมาฟังเรื่องนี้แล้วกัน พอที่จะช่วยให้โยมเข้าใจแจ่มแจ้งมากขึ้น มีครอบครัวหนึ่ง ซื้อพังพอนมาเลี้ยงไว้ตั้งแต่ยังเล็ก พังพอนเชื่องและน่ารัก...สามีภรรยาคู่นี้จึงรักพังพอนมาก.... อุ้มเล่น....กอด....หยอกล้ออยู่เสมอ....
ต่อมาไม่นาน.... ภรรยาก็คลอดทารกน้อยเป็นลูกชาย หน้าตาน่ารัก พ่อแม่รักลูกปานแก้วตาดวงใจ....ทะนุถนอมลูกเหมือนไข่ในหิน.... หลังจากคลอดลูกมาแล้ว แม่เกิดความวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลา.... กังวลว่าเจ้าพังพอนมันจะกัดลูกเราหรือเปล่า.... มันจะกัดไหมหนอ.. มันจะกัดหรือเปล่า... เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา.... กลัวพังพอนจะกัดลูกตนเอง.... วันหนึ่งทั้งสามีและภรรยามีธุระต้องออกนอกบ้านทั้งคู่.... ในขณะที่ออกจากบ้านแม่ก็คิดว่า...พังพอนจะกัดลูกหรือเปล่านะ.... คิดอยู่ตลอดเวลาว่าพังพอนอาจจะกัดลูก....
ในขณะที่ไม่มีใครอยู่บ้าน....มีงูใหญ่อยู่ตัวหนึ่ง เป็นงูเหลือมตัวใหญ่มาก....เลื้อยเข้ามาในบ้าน.... งูเหลือมขนาดใหญ่มันสามารถกินเป็ด....กินไก่.... ได้เป็นเล้า.... กินหมูเป็นๆ ได้ทั้งทั้งตัว พอเจอทารกก็เลื้อยเข้า งูมันเตรียมจะกิน.... พังพอนเห็นงูจะทำรายเด็ก....ก็โดดเข้าไปกัดคองูเหลือมเต็มเขี้ยว.... พังพอนสู้สุดชีวิต.... แลกชีวิตต่อชีวิตเพื่อปกป้องเด็กน้อย ลูกรักของเจ้านาย....
ทั้งสองสูกันเป็นพัลวัน....พังพอนกัดไม่ปล่อยทั้งที่ตัวเล็กกว่ามาก.... สุดท้ายพังพอนรวบรวมพลังสุดชีวิตกดเขี้ยวเต็มแรง.... เลือดงูพุ่งกระฉูดเต็มตัวพังพอน.... งูใหญ่ทรุดฮวบลง....ตายคาปากพังพอน.... สักพักแม่กลับมาถึงบ้าน.... พังพอนดีใจ.... ในฐานะที่ทำความดีความชอบ ปกป้องลูกของเจ้านายให้รอดชีวิตจากงูร้ายได้.... ก็วิ่งไปรับหน้าแม่ที่หน้าบ้าน....
พอวิ่งไปถึงหน้าบ้าน.... แม่เห็นตัวพังพอนเต็มไปด้วยเลือด....ก็ตกใจ.... ฉันว่าแล้วแกต้องกัดลูกฉันแน่นอนเลย.... คิดไว้ไม่ผิด....คว้าไม้หน้าสามกระหน่ำตีพังพอนเต็มแรง.... ตีเปรี้ยงๆ ๆ ๆ ....จนแหลกเหลวตายคามือ.... โดยที่พังพอนไม่มีโอกาสได้พูดเลยสักนิดเดียว....
แม่รีบวิ่งเต็มที่มาดูลูก....คิดว่าลูกตายแน่แล้วเพราะถูกพังพอนกัดตาย.... แต่พอมาเห็นลูกต้องตกใจ.... ลูกนอนหลับพริ้มอย่างมีความสุข.... แต่ข้างๆ ตัวลูกมีงูใหญ่นอนตายอยู่.... แม่นึกเสียใจว่า....นี่เราทำอะไรลงไป... เราได้ทำร้ายทาสผู้ซื่อสัตย์.... ผู้ที่สละชีวิตปกป้องลูกของเรา.... ผู้ที่ซื่อสัตย์กับเราเสมอมา....
แม่เสียใจมาก....วิ่งไปอุ้มร่างของพังพอนมากอดไว้แนบอก.... ร้องไห้คร่ำครวญ....เอามือเช็ดเลือดจากตัวพังพอน.... หวังจะให้พังพอนฟื้นขึ้นมาอยู่กับเธออีก.... แต่ก็สายไปเสียแล้ว....พังพอนสิ้นใจตายแล้ว....ในสภาพเนื้อตัวแหลกเหลว
ดังนั้นท่านทั้งหลายจงจำให้เห็นใจเสมอว่า บางที่สิ่งเราเห็นอาจจะไม่เป็นจริงอย่างที่เราเห็นก็ได้ อย่าด่วนรับ.... อย่าด่วนปฏิเสธ....ในสิ่งที่ตาเห็น เห็นอะไรสักแต่ว่าเห็นไว้ก่อน.... ได้ยินอะไรสักแต่ว่าได้ยินไว้ก่อน.... อย่าด่วนรับ อย่าด่วนปฏิเสธ.... มิเช่นนั้นเรา อาจจะเสียใจเพราะต้องสูญทาสผู้ซื่อสัตย์ไปก็ได้
พุทธศาสนาจึงสอนไว้เสมอว่า ใคร่ครวญแล้วจึงทำ |