ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์

เมื่อพูดถึงความซื่อสัตย์ ความไว้วางใจ
ถ้าเราขาดสิ่งนี้ไปจะหาความสุขยากมาก
เช่น สามีภรรยาไม่ไว้วางใจกัน ระแวงกันหมด
นอนอยู่ก็ระแวงว่า ใต้เตียงจะมีมีดโกนหรือเปล่า
นึกสภาพแล้วหวาดเสียวนะโยม

เจ้านายลูกน้องถ้าไม่ไว้วางใจ จะทำอะไรมันก็กังวลไปหมด
คนมักจะติดกับคำว่า เขาว่ามา....โยมลองทบทวนดูแล้วกันว่า
ระหว่างเขา กับหูอะไรมันก่อนก่อนกัน หูย่อมติดในขณะที่เกิดเลยใช่ไหม
ดังนั้นอย่างเพิ่งเชื่อว่าเขาพูดมา เราต้องได้ยินกับหู ได้ดูกับตา
ให้ใคร่ครวญด้วยสมอง ได้พิจารณาด้วยปัญญาแล้วค่อยตัดสินคน ๆ นั้นว่า ดีหรือเลว

เอาละโยมลองมาฟังเรื่องนี้แล้วกัน
พอที่จะช่วยให้โยมเข้าใจแจ่มแจ้งมากขึ้น
มีครอบครัวหนึ่ง ซื้อพังพอนมาเลี้ยงไว้ตั้งแต่ยังเล็ก
พังพอนเชื่องและน่ารัก...สามีภรรยาคู่นี้จึงรักพังพอนมาก....
อุ้มเล่น....กอด....หยอกล้ออยู่เสมอ....

ต่อมาไม่นาน.... ภรรยาก็คลอดทารกน้อยเป็นลูกชาย หน้าตาน่ารัก
พ่อแม่รักลูกปานแก้วตาดวงใจ....ทะนุถนอมลูกเหมือนไข่ในหิน....
หลังจากคลอดลูกมาแล้ว แม่เกิดความวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลา....
กังวลว่าเจ้าพังพอนมันจะกัดลูกเราหรือเปล่า....
มันจะกัดไหมหนอ.. มันจะกัดหรือเปล่า...
เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา.... กลัวพังพอนจะกัดลูกตนเอง....
วันหนึ่งทั้งสามีและภรรยามีธุระต้องออกนอกบ้านทั้งคู่....
ในขณะที่ออกจากบ้านแม่ก็คิดว่า...พังพอนจะกัดลูกหรือเปล่านะ....
คิดอยู่ตลอดเวลาว่าพังพอนอาจจะกัดลูก....

ในขณะที่ไม่มีใครอยู่บ้าน....มีงูใหญ่อยู่ตัวหนึ่ง
เป็นงูเหลือมตัวใหญ่มาก....เลื้อยเข้ามาในบ้าน....
งูเหลือมขนาดใหญ่มันสามารถกินเป็ด....กินไก่....
ได้เป็นเล้า.... กินหมูเป็นๆ ได้ทั้งทั้งตัว
พอเจอทารกก็เลื้อยเข้า งูมันเตรียมจะกิน....
พังพอนเห็นงูจะทำรายเด็ก....ก็โดดเข้าไปกัดคองูเหลือมเต็มเขี้ยว....
พังพอนสู้สุดชีวิต.... แลกชีวิตต่อชีวิตเพื่อปกป้องเด็กน้อย ลูกรักของเจ้านาย....

ทั้งสองสูกันเป็นพัลวัน....พังพอนกัดไม่ปล่อยทั้งที่ตัวเล็กกว่ามาก....
สุดท้ายพังพอนรวบรวมพลังสุดชีวิตกดเขี้ยวเต็มแรง....
เลือดงูพุ่งกระฉูดเต็มตัวพังพอน.... งูใหญ่ทรุดฮวบลง....ตายคาปากพังพอน....
สักพักแม่กลับมาถึงบ้าน.... พังพอนดีใจ....
ในฐานะที่ทำความดีความชอบ ปกป้องลูกของเจ้านายให้รอดชีวิตจากงูร้ายได้....
ก็วิ่งไปรับหน้าแม่ที่หน้าบ้าน....

พอวิ่งไปถึงหน้าบ้าน.... แม่เห็นตัวพังพอนเต็มไปด้วยเลือด....ก็ตกใจ....
ฉันว่าแล้วแกต้องกัดลูกฉันแน่นอนเลย....
คิดไว้ไม่ผิด....คว้าไม้หน้าสามกระหน่ำตีพังพอนเต็มแรง....
ตีเปรี้ยงๆ ๆ ๆ ....จนแหลกเหลวตายคามือ....
โดยที่พังพอนไม่มีโอกาสได้พูดเลยสักนิดเดียว....

แม่รีบวิ่งเต็มที่มาดูลูก....คิดว่าลูกตายแน่แล้วเพราะถูกพังพอนกัดตาย....
แต่พอมาเห็นลูกต้องตกใจ.... ลูกนอนหลับพริ้มอย่างมีความสุข....
แต่ข้างๆ ตัวลูกมีงูใหญ่นอนตายอยู่....
แม่นึกเสียใจว่า....นี่เราทำอะไรลงไป...
เราได้ทำร้ายทาสผู้ซื่อสัตย์.... ผู้ที่สละชีวิตปกป้องลูกของเรา....
ผู้ที่ซื่อสัตย์กับเราเสมอมา....



แม่เสียใจมาก....วิ่งไปอุ้มร่างของพังพอนมากอดไว้แนบอก....
ร้องไห้คร่ำครวญ....เอามือเช็ดเลือดจากตัวพังพอน....
หวังจะให้พังพอนฟื้นขึ้นมาอยู่กับเธออีก....
แต่ก็สายไปเสียแล้ว....พังพอนสิ้นใจตายแล้ว....ในสภาพเนื้อตัวแหลกเหลว

ดังนั้นท่านทั้งหลายจงจำให้เห็นใจเสมอว่า
บางที่สิ่งเราเห็นอาจจะไม่เป็นจริงอย่างที่เราเห็นก็ได้
อย่าด่วนรับ.... อย่าด่วนปฏิเสธ....ในสิ่งที่ตาเห็น
เห็นอะไรสักแต่ว่าเห็นไว้ก่อน.... ได้ยินอะไรสักแต่ว่าได้ยินไว้ก่อน....
อย่าด่วนรับ อย่าด่วนปฏิเสธ.... มิเช่นนั้นเรา
อาจจะเสียใจเพราะต้องสูญทาสผู้ซื่อสัตย์ไปก็ได้

พุทธศาสนาจึงสอนไว้เสมอว่า ใคร่ครวญแล้วจึงทำ